મારુ ભુલાયેલું બાળપણ

મારુ ભુલાયેલું બાળપણ

ત્રણેક દાયકા પહેલાં ઉનાળો એટલે; 

સવારે સાડા આઠે ય માથે વ્હાલથી હાથ ફરતો. 

"ચાલો ચાલો જલ્દી. 

આ કેરી ઓ ઘોળીને મૂકી છે. 

ફટાફટ બ્રશ કરીને ચૂસી લો ને 

પછી ન્હાઈને રમવા જાવ." 

અને નાના ટેણીયાઓ માત્ર 

ચડ્ડી પહેરીને ગોઠવાઈ જતા. 

થાળી અને મન ભરીને 

કેરીઓ ચુસાતી. 

માત્ર જીભ જ નહીં, 

આખું શરીર કેરીમય બની જતું. 

અને એ મેંગો 🥭 સ્પાથી રિલેક્સ થઈ 

પછી મસ્ત ઠંડા પાણીની પાઇપમાંથી 

શરૂ થતી આનંદની છોળો.

મામા-ફોઈના છોકરાઓની ધમાલ 

છેક ચાર ઘેર સંભળાતી. 

જો કે કોઈ ને 

એમાં નવાઈ ના લાગતી.. 

કેમ કે બધા ઘરે 

આવું જ વાતાવરણ હોતું. 

કંઈક કેટલીય રમતો રમી, 

લડી-ઝગડીને અને પાછા 

બુચ્ચા કરીને જમવાના ટાઈમે 

બધા ભેગા થઈ જતાં. 

મમ્મી / મામીને રોટલી બનાવતા 

જોઈ નવાઈ લાગતી.. 

"આ થાકતા નહીં હોય!" 

પણ એ ક્ષણિક જ, 

કેમ કે રસ-રોટલી ખાવામાં 

હરીફાઈ જામતી અને 

પેલી રોટલીનો ઢગલો 

બનતો જ જતો. 

બપોરે મોટાઓની આંખ 

મીંચાઈ નથી કે ઘરની બહાર.. 

અને આખું ફળીયું માથે લેવાતું. 

મોટા ઓટલે સાડીઓ બાંધી 

ઘર બનાવતા ને એમાં રમાતું ઘર-ગત્તા. 

માત્ર ચા-દૂધ પીવા જ ઘરે જવાનું.. 

સાંજે પાછા પેલું પાઇપ સ્નાન કરી 

રમવા, માત્ર જમવા જ ઘરે જવાનું 

અને રાત્રે પાછા રમવા..!! 

વળી ક્યારેક રાત્રે ભાડાની 

સાઇકલ લાવ્યા હોય તો 

એ વસુલ કરવા છેક 

અગિયાર વાગ્યા સુધી 

ચલાવવાની અને સવારે ય 

વહેલા ઉઠીને ચલાવી લેવાની. 

એ બે રૂપિયામાં જાણે 

ઢગલો આનંદ લૂંટી લેતા.. 

ધાબે નંખાયેલી ઠંડી પથારીમાં 

મોંઘીદાટ ડનલોપ મેટ્રસ કરતા ય 

વધારે મઝા આવતી ને 

એક જ ઊંઘમાં સીધી સવાર પડતી.

કોઈ જ કલાસીસ નહીં, 

કોઈ સમરકેમ્પ નહીં..

ના કોઈ વિડિઓ ગેમ કે 

નહીં કોઈ જ પાબંદી. 

ડાન્સ અમેય કરતાં જ.. 

પણ મિત્રો સાથે, જ્યારે 

આપણી ટીમ જીતી જાય 

ત્યારે કોઈ કલાસ વાળા 

ના શીખવાડી શકે એવો ડાન્સ થતો. 

આર્ટ/ક્રાફ્ટ અમેય શીખતાં 

પણ જૂની નોટોના કાગળિયા 

ફાડીને કૈંક કેટલુંય બનાવતા. 

ક્રિકેટ ના કોચિંગ નહોતા.. 

પણ મમ્મીના કપડાં ધોવાય 

ત્યાં સુધી રાહ જોઈ પછી 

એ ધોકો અમારું બેટ બની જતું. 

મેનર્સના કોઈ કલાસ નહોતાં 

પણ વહેંચીને ખાવું, હળી મળી ને રમવું, 

ઘરડાની સેવા કરવી, સામે નહીં બોલવું.. 

આ બધું વગર શિખવ્યે ય 

ઘરના સંસ્કાર થકી વર્તનમાં વણાઈ જતું. 

વખત વખતની વાત છે.. 

પણ દુઃખ થાય છે 

એ બાળપણ ગુમાવ્યાનું 

અને અત્યારનું બાળપણ જોયાનું. 

બાળક હવે બાળક રહ્યું છે જ ક્યાં..!! 

મેચ્યોરિટી શબ્દએ તો દાટ વાળ્યો છે. 

મૂકો યાર, 

આ મેચ્યોરિટીને માળિયે.. 

લૂંટવા દો બચ્ચાઓને 

એમની જિંદગીની ખરી મઝા.. 

ને સાચું કહું;

બને તો બની જાઓ 

તમેય નાના બાળક, 

રમી જુઓ એમની જોડે એકાદ રમત.. 

પછી જુઓ, 

એ જમાનો પાછો આવે છે કે નહીં.!! 

અરે. 

બાપની બાય ઝાલીને આવશે, 

જશે ક્યાં..??